O éxito dos mexillóns reside na súa sinxeleza e
versatilidade á hora de preparalos.
Xa sexa como aperitivo ou como prato principal, os mexillóns
sempre son benvidos. Á mariñeira, ao vapor ouá vinagreta son algunas das formas
máis habituais de cociñalos. Permiten receitas sinxelas, apetecibles e tamén
moi acertadas desde o punto de vista nutricional. Convén salientar que a ración
de 100g apenas achega 67kcal.
MOLUSCO BIVALVO. Chamámolo mexillón, pero dependendo de onde
poñamos os pés (e o mantel) coñéceselle por outros nomes como mojojón, mocejón, ligerón ou macillón.
En calquera caso, trátase dun molusco bivalvo, cunha masa interna en forma de
saco e unha cor alaranxada, cuxa intensidade non responde á súa calidade ou
sabor, senón ao seu xénero. Se é pálido, será macho e, se é máis forte , femia.
En calquera caso, ten máis ferro que a carne de porco ou que a de tenreira. Destaca
polo seu contido de proteínas de boa calidade; é dicir, as que conteñen
aminoácidos esenciais.
Aínda que os hai salvaxes, a mior parte dos mexillóns que se
venden no noso país proceden da acuicultura, que son máis económicos. Un quilo
de mexillóns de roca pode adquirirse por 5,10 euros, case o dobre do prezo
habitual para os mexillóns procedentes de acuicultura. Os salvaxes son moi
abundantes en zonas costeiras de Galicia, pero ao mercado tamén chegan
exemplares criados en Zelandia ou Portugal.
NA COCIÑA. Cociñalos require un nivel mínimo de manexo na
cociña, aínda que tamén hai receitas elaboradas, e todas elas son igual de
sabrosas e aplaudidas.
Unha das formas máis comúns de preparar mexillóns, pola súa
fácil execución, é ao vapor e regados cun chorriño de zume de limón ou
acompañados dunha salsa picante, unha vinagreta ou maionesa. Deste xeito,
conservan todas as súas propiedades nitricionais intactas e resultan moi
dixestivos.
Tamén son moi socorridas outras delicias coma os tigres, un
prato feito coa carne dos mexillóns moi picada, mesturada con coutros
ingredientes (cebola, allo, pemento, viño, gambas) e salsa bechamel. A masa
colócase nas cunchas baleiras, rebózase e frítese.
E aí non acaba a cousa. Os exemplares máis pequenos son
ideais para sopas de peixe, cremas de marisco, arroces, pasta, patacas,
verduras ou ensaladas. Ademáis, tamén se poden empregar para elaborar
espetadas, combinándoos con anacos de carne, peixe e verduras. En cambio os
máis grandes son perfectos para gratinar.
PRECAUCIÓNS. Non deben consumirse os que non se abriron. Coa
hixiene non hai que xogar. Independentemente do como se vaian a cociñar os
mexillóns, antes de que cheguen á mesa deben lavarse a conciencia. Ademais, é
mellor cortar os fíos que teñen e non arrincalos, porque podería botar a perder
a carne. Tampouco é necesario quetar as adherencias duras da casca porque, no
momento da coción, axudarán a potenciar o gusto a mar.
Por último, pero non por iso menos importante, é primordial
lembrar que os exemplares que non se abran na pota é mellor rexeitalos, xa que
é un indicativo de que moi probablemente morresen antes, polo que non resulta
aconsellable consumilos.
Unha vez limpos, se non se van a cociñar no momento, deben
conservarse nun lugar fresco, como a neveira, cubertos cun trapo húmido. Iso
si, se hai cambio de plans e os mexillóns desaparecen do menú definitivamente,
é recomendable ou ben conxelalos en cru ou ben cociñalos e conxelalos. Así
poden conservarse entre 3 e 6 meses.
COMO SABER SE ESTÁN EN BO ESTADO? Como as ostras, as
ameixas, as vieiras ou os berberechos, os mexillóns son moluscos filtradores.
Isto significa que a auga, limpa ou contaminada, pasa a través das súas
cunchas, o que lles dá vía libre ás bacterias, aos virus e ás toxinas que, se
chegan a ser inxeridas polo ser humano, poden constituir un risco de
intoxicación.
A existencia desta posibilidade alértanos de que con este
tipo de alimento debemos extremar as precaucións, tanto de hixiene coma de conservación.
Por isto, é importante sometelos a algún tipo de cocción, xa que ese proceso é
un potente hixienizante.
Antes de botar os mexillóns á pota, hai que observalos con
atención e reparar en que despiden olor a mar, que a casca brilla e, sobre
todo, é moi aconsellable fixarse nestes tres aspectos básicos:
1.
A cuncha debe estar perfectamente pechada. Se
está rota, é un mal sinal. Deberá refugarse. O mexillón para moito tempo
filtrando a auga que pasa ao interior, de maneira que canto máis pechado estea
menos contaminación terá.
2.
No caso de que estea aberto, hai que darle un pequeño
golpiño cos dedos. Se reacciona ao golpe e se pecha, iso significa que aínda
está vivo. Se non pecha, debe tirarse ao cubo do lixo orgánico.
3.
O aspecto da casca debe ser brillante e con
cheiro a mar. A cor máis habitual é a azul escura, case negra, pero segundo a
especie e a zona de extracción tamén se poden atopar exemplares de cor verde
escura ou clara.
